In de afgelopen twintig jaar ging mijn gehoor steeds verder achteruit en voelde ik me langzaam maar zeker eenzaam worden. In de zomer van 2017 kreeg ik een cochleair implantaat waarmee ik weer terug ben in de horende wereld. Mijn slechthorendheid is een erfelijke kwestie en het komt bij ongeveer de helft van mijn broers en zussen voor en toch merkte ik het in het begin niet meteen dat ik ook slechter ging horen. Het was vooral mijn vrouw die me erop wees. Het begint met een paar keer vragen om herhaling en het missen van vogelgeluiden, maar op een gegeven moment hoorde ik het ook niet meer als de vaatwasser of magnetron klaar was. Nu is dat allemaal niet zo erg, maar ik hoorde op de fiets ook het verkeer achter me niet meer naderen, en dat is natuurlijk heel onveilig. Mijn progressieve slechthorendheid heeft er ondanks goed afgemeten hoortoestellen uiteindelijk toe geleid dat ik vervroegd, op 62-jarige leeftijd, met pensioen ging. In juli 2017 kreeg ik uiteindelijk mijn CI en mijn revalidatie verliep heel vlot. Ik kon vrijwel meteen na de aansluiting al woorden horen. Ik weet nog heel goed hoe helder de stemmen van mijn partner, familieleden en vrienden weer klonken. En waar ik echt van genoot, waren die eerste zinnen van mijn kleinzoon en de fluitende vogels! De hoeveelheid prikkels die je in het begin binnenkrijgt zijn wel echt overweldigend en dat was best vermoeiend, dat was echt een kwestie van wennen, maar ik ben heel blij de stap te hebben gezet.