Ik ben moeder van twee jonge kinderen en ben geboren en getogen in Brabant, maar tegenwoordig alweer wat jaartjes woonachtig in Zeist. Vanwege de topsport (mijn partner is volleyballer) wonen wij een deel van het jaar in Italië. Dit zal zijn totdat onze oudste naar school toe gaat. Ik werkte als pedagogisch begeleider op een zorggroep voor jonge dove kinderen, maar vanwege ons verblijf in Italie heb ik mijn baan opgezegd. In mijn vrije tijd lees ik graag boeken en (woon)tijdschriften, onderneem graag dingen met ons gezin, eet ik graag een hapje buiten de deur of spreek ik met vrienden af. Ik kan genieten van koffie drinken in de zon, buiten de deur ontbijten, afspreken met vrienden. Ik hou van zelfgemaakte cruesli, pure chocola, de zon op je huid en de geur van regen na een warme zomerdag. Hoewel ik me op zich altijd wel goed kon redden met hoortoestel, merkte ik in de loop der jaren dat het leven veel energie vroeg en dat het steeds moeilijker werd om deze energie ergens vandaan te halen. Daardoor kon ik niet meer doen wat ik altijd deed en op een gegeven moment ging ik merken dat ik situaties vermeed. Maar ja, een CI, dat is wel een erg definitieve stap. Daar was ik lange tijd niet aan toe. Maar toen kwam onze zoon. En met het moederschap kwam de wens terug dat ik het anders wilde en tegelijkertijd ook de overtuiging dat ik er veel mee kon winnen. Even was het nog de vraag of ik eerst mijn kinderwens zou voltooien of dat ik meteen voor de CI zou gaan. Er bleek geen wachtlijst te zijn. Dat betekende dat wanneer mijn zoon zijn eerste woordjes zou leren zeggen, ik zou leren horen. Toen wist ik: NU doe ik het! Hoewel het een moeilijke, intensieve periode was, heb ik er geen seconde spijt van gehad. Het is heerlijk om je zoon 'mama' te horen roepen terwijl hij zich in een andere ruimte bevindt. (Meer) te kunnen vertrouwen op mijn gehoor geeft me zoveel meer rust en vertrouwen!